Hee lieve allemaal!

Is de sneeuw alweer ontdooid? We kregen namelijk verschillende berichten dat het behoorlijk koud was in ons landje..?! Terwijl jullie bezig zijn om Sint, Kerst en Oud op Nieuw samen te vieren is daar hier weinig van te merken. Toch willen wij het hier samen op onze manier ook gaan vieren, even kijken wat er mogelijk is! :) We willen jullie in ieder geval hele fijne feestdagen en alle goeds voor 2011 toewensen! Hieronder het verslag over wat we de afgelopen 4 weken hebben meegemaakt en gedaan in Vietnam.. Pap en mam Barten, bedankt voor de fotoruimte waardoor we weer foto´s kunnen plaatsen!
Vanuit Cambodja zijn we via de Mekongdelta in het zuiden Vietnam binnen gekomen. We zijn naar het noorden gereisd tot aan de Chinese grens waar we uiteindelijk aankwamen in Sapa. Dit bedraagt hemelsbreed een afstand van ruim 2000 kilometer.

Mekongdelta-tour (Chau Doc, My Tho, Can Tho)
Vanuit Phnom Penh (Cambodja) hebben we een vier-daagse tour door de Mekongdelta in Vietnam geboekt met als eindbestemming Ho Chi Minh City (voorheen Saigon). De Mekongdelta ligt in het zuiden van Vietnam en is het vruchtbaarste gedeelte van het land door de vele aftakkingen van de Mekong die door dit gebied naar de zee stromen. Daarom kom je hier ook de meest unieke vruchten tegen. Tijdens de dagen in de Mekongdelta hebben we tussen het reizen per bus of boot door verschillende activiteiten ondernomen. Onderweg zien we weer het dagelijkse leven op en langs het water. De typische Vietnamese hoedjes zijn hier (zoals ook in de rest van Vietnam) in grote getalen aanwezig. Verder zijn we naar een floating market, drijvende visboerderij, kokosnutcandymill en een rijstpapier- en rijsnoodle 'fabriek' geweest. In tegenstelling tot de Westerse fabrieken komt hier geen machine aan te pas. Verder hebben we elke avond op een andere bestemming geslapen. Dit waren niet echt toeristische plaatsen en dat was dan ook meteen te merken. We werden ongegeneerd aangestaard alsof we van een andere planeet kwamen, een voorproefje voor de rest van Vietnam. In deze stadjes ontbrak vaak een plaats waar we in het Engels iets te eten konden bestellen. Met handen en voeten hebben we duidelijk gemaakt dat iets van noodles met groeten en vlees goed was. Opzich smaakte het goed al hebben we sommige ‘niet indentificeerbare' stukjes vlees toch maar laten liggen omdat we weten dat ze hier de gekste dingen eten. Zo staat hier naast kikker en slang ook hond en rat op het menu! Daarnaast wordt orgaanvlees zoals nieren, magen, darmen en ook hersenen en geslachtsdelen gegeten. Het nagerecht hebben we besteld door watermeloen aan te wijzen op de tafel naast ons. Wanneer we in deze stadjes over een markt liepen werd er letterlijk aan ons getrokken. We waren al gewend dat er op elke vierkante meter die vrij is iemand staat die roept ‘you buy something!' (meestal spreken ze gebiedendewijs tegen je) maar dit was wel erg extreem.
We maken tijdens de tour verschillende boottochten over de Mekong en zien dat de boten in Vietnam geschilderde ogen voorop hebben. Hiermee willen ze de krokodillen verjagen. Op een van de dagen gaan we naar een dorpje in de delta, de gids verteld ons dat het water dit jaar erg laag staat (2 meter lager dan in het jaar 2000). Laag water betekent voor de locals weinig vis en dus weinig inkomsten en eten.
De kinderen in het dorpje vragen ons om pennen. Wanneer we ze een snoepje geven lijken ze er niet echt blij mee. Als we ze later een pen geven zijn ze pas echt tevreden. Onze gids vraagt hun leeftijd (6-9 jaar) en vertelt dat de oudste is ‘afgestudeerd', ze hadden geen geld meer voor school.
Na een lunch met een paar Australiërs wordt er een Phyton te voorschijn gehaald en wil Stan deze wel even vasthouden. De man probeert voor de grap de kop in Stans broek te stoppen.
Vervolgens stappen we met vier personen in een traditioneel roeibootje, krijgen een Vietnamese hoed op vanwege de felle zon en varen we door een dichtbegroeid stuk over het smalle riviertje.
Als we verder reizen zien we onderweg weer van alles. We zeggen soms tegen elkaar dat we nergens mee raar van opkijken, maar toch kijken we elkaar nog regelmatig aan van ‘zag je dat??'.
We zien ook dat er heel veel plaatsen wordt gebouwd en vragen ons af hoe Azië er over een aantal jaar uit zal zien. Verder zien we een heleboel graven in de weilanden. Dat is heel typisch voor Vietnam. Wanneer een boer overlijdt wordt hij begraven op zijn land. Door de generaties heen zijn er dus vele graven gebouwd en zien landerijen van grote families er bijna als een kerkhof uit.

Ho Chi Minh City
Aangekomen in Ho Chi Minh (voorheen Saigon) staan ons alweer een hele meute verkopers en andere mensen met aanbiedingen op te wachten. We slaan ze eerst af (ja niet de mensen hè;) tot we erachter komen dat de kamerprijzen hier een stuk hoger liggen. Dan laten we ons helpen door een local om een goedkope slaapplaats te vinden. De eerste tijd zijn we vooral bezig om het vorige verslag en de foto's te plaatsen. Het internet ligt er voortdurend uit waardoor het een heel karwei werd. Hierna zijn we de stad gaan verkennen. Wat natuurlijk meteen opvalt is hoe druk het is. Brommers, brommers en nog eens brommers! Er wonen hier 7,2 miljoen mensen dus zoals de ouders van Stan al zeiden is het een mierennest. Al doet het minder chaotisch aan dan veel andere steden in Azië door de brede straten. Hierdoor blijft het verkeer op de straten rijden en kun je gewoon op de voetpaden lopen. In veel steden in Azie worden de voetpaden gebruikt om brommers te parkeren of voor kraampjes of marktjes. Maar dat wil nog niet zeggen dat we onze ogen niet uitgekeken hebben naar hoe het massale verkeer zich een weg baande over de kruisingen.
Ook in dit land kom je regelmatig overblijfselen van oorlog tegen (we zullen jullie de geschiedenisles besparen). We hadden in Cambodja wel genoeg ellende gezien, maar we wilden toch nog wat van de Vietnamoorlog meekrijgen. Zo zijn we naar het oorlogsmuseum geweest waar weer vele verschrikkelijke gebeurtenissen werden belicht. Het museum bestaat bijna alleen uit foto's, enkele militaire voertuigen en een nagebouwde gevangenis. De beelden in Cambodja hebben ons nog niet helemaal losgelaten en we hadden er al gauw genoeg van. Er wordt in het museum een beeld gegeven van de oorlog en de gevolgen voor Vietnam. Er waren bijvoorbeeld misvormde foetussen op sterk water te zien. Het best vergelijkbaar met de figuren in een sciencefiction film. Deze foetussen maakten samen met vele foto's duidelijk wat de chemicaliën die tijdens de oorlog gebruikt werden veroorzaakten. Dit hebben we later nog een aantal keer in real-life gezien in dit land.
Verder zijn we ook naar de Cu Chi Tunnels geweest. Dit is een ondergronds netwerk van tunnels van meer dan 250 km lang. Onder de grond waren hele dorpen uitgegraven waar de guerrilla (Vietcong) zich tijdens de oorlog verscholen. De gangen lopen 3 tot 12 meter onder de grond en zijn 60 cm breed en 80 cm hoog of soms nog kleiner. Op onze foto's zie je dat de ingang van de tunnels van buiten zo goed als onzichtbaar is. Het is dus ook niet gek dat de Amerikanen al die jaren niets konden vinden. Er is een stuk van 100 meter (wat iets verbreed is) opengesteld voor toeristen om even te ervaren hoe het is om in zo'n beperkte ruimte onder de grond te zitten. Uiteraard hebben wij dit geprobeerd. We daalden af tot 3 meter onder de grond en we konden alleen maar kruipend vooruit komen. Zoals we al verwacht hadden ervaarden we een claustrofobisch gevoel. Het is er erg benauwd en warm. Om de 20 meter is er een mogelijkheid om de tunnel voor het einde te verlaten. 100 meter leek ons niet zo ver maar kruipend onder de grond leek er geen einde aan te komen. We waren blij toen we weer daglicht zagen en bleken één van de weinigen van ons gezelschap die de volle 100 meter in de tunnel afgelegd hadden. Je kunt je dan ook niet voorstellen dat zoveel mensen tijdens de oorlog hier soms maanden hebben geleefd! De Vietcong maakte gebruik van primitieve vallen gemaakt van natuurlijke producten om de vijand te doden.
Dezelfde dag hebben we ook een tempel bezocht. Ondanks dat we al vele tempels bezocht hebben was dit toch een heel andere soort en het leuke was dat er net een ceremonie begon die we dan ook bijgewoond hebben. Verder hebben we niet veel meer in Ho Chi Minh gedaan dan de sfeer geproefd. We hebben veel gelopen door de grote stad waar van alles te zien is. Het leek een van deze dagen ook wel een nationale trouwdag, we hebben zeker 10 bruidspaartjes gezien. Nadat we, voor onze doen, iets te lang in Ho Chi Minh City gebleven zijn (door het verslag) zijn we naar Mui Né vertrokken.

Mui Né
Mui Né bestaat enkel uit een lange straat langs de kust. Aan de ene kant liggen luxe resorts met het strand in de achtertuin en aan de andere kant van de weg de guesthouses en goedkope hotels, waar wij een plekje vonden. We boeken een tour om de volgende ochtend bij zonsopgang de zandduinen en een vissersdorpje te bezoeken. We willen bij zonsopgang gaan omdat er dan de minste toeristen te vinden zijn en het koeler is. In Mui Né is opzich verder weinig te doen maar we hebben ons er toch goed vermaakt. Er hangt een gezellig en exotisch sfeertje. We hebben een spelletje ‘tropisch midgetgolf' gespeeld en na een drankje zijn we op de fiets gesprongen om de enige straat in Mui Né te verkennen. Bij zonsondergang zijn we naar het strand gegaan waar Stan nog een duik heeft genomen. Mui Né heeft een erg mooi strand en ondanks dat er vrijwel alleen toeristen zijn was het er toch lekker rustig.
De volgende morgen zijn we om 4 uur opgestaan. Nadat we onze backpacks hebben ingepakt, werden we om 5 uur opgehaald door onze jeep. Deze brengt ons tot vlakbij de duinen en wij beginnen aan de wandeling terwijl de zon opkomt. De ‘sanddunes' zijn het best te omschrijven als een heuvelachtig stukje woestijn. Omdat de zon nog laag staat vallen er lange schaduwen tussen de heuvels. Een mooi gezicht. Na deze zandduinen werden we naar de rode zandduinen gebracht, ook wel ‘little grand canyon' genoemd. We lopen een uurtje tussen twee muren van rood zand door tot we bij een ravijn uitkomen waar beneden een klein riviertje stroomt en lopen terug.
Hierna zijn we door de jeep afgezet bij een vissersdorpje waar honderden vissersbootjes vooraan op zee lagen. De mensen waren met hun hele familie al druk aan het werk om vis te vangen. Mannen haalden de netten binnen en vrouwen maakte het vis en schelpdieren schoon op het strand.
Op het strand lagen vele schelpen maar ook grote zeesterren, krabben, zeeegels, zeeslangetje, inktvisjes en visjes. Uiteraard heeft Stan alle zeediertjes uitvoerig geïnspecteerd.
Na dit vissersdorpje gaan we naar onze laatste bestemming, Fairy Stream. Met een bordje is aangegeven welke kant we op moeten lopen. Na een tijdje komen we bij een riviertje en weten we niet meer welke kant we op moeten. Een jongetje lijkt behulpzaam en loopt met ons mee om de weg te wijzen door de rivier. We weten al dat hij hier naderhand geld voor gaat vragen dus we geven aan dat we geen gids willen. Omdat hij aan blijft aandringen spreken we een prijsje af, doen onze slippers uit en we volgen hem door het riviertje. Ondertussen denken we aan de vele waarschuwingen die we hebben gehad dat je kinderen geen geld moet geven. Er zijn hier namelijk veel kinderen die bedelen of kleine werkzaamheden verrichten om geld te krijgen. Kinderen zien dan namelijk dat ze op die manier makkelijk geld kunnen verdienen en zetten zich niet in om een beroep te leren. Daarnaast is het vaak ook een moderne vorm van kinderslavernij omdat zij het geld vaak af moeten geven aan volwassenen of oudere kinderen.
Het jongetje leidt ons door de rivier waar hij ons voor elke steen of gat waarschuwt. Uiteindelijk komen we op een berg waar we een mooi uitzicht hebben. We kunnen niet verder lopen volgens de jongen omdat er nog mijnen liggen. Goed mogelijk in dit land al zou het ook kunnen dat hij gewoon geen zin om verder te lopen. Wat later checken we uit in ons guesthouse en pakken de bus naar Dalat.

Dalat
Onderweg naar Dalat komen we langs vele plantages zoals aloë vera, koffie en thee plantages en rijden we door een mooi bergachtig gebied. We vragen ons af waarom de locals mutsen op en handshoenen aan hebben tot dat we een uurtje of 8 later uitstappen. In het bergdorpje is het een stuk kouder vanwege de hoogte. Dit is weer even wennen maar ook wel lekker na die hitte.
De eerste dag beginnen we zoals we in de meeste plaatsen beginnen, met een flinke wandeling om de plaats te verkennen. Dalat wordt ook wel ‘little Paris' genoemd. De communicatietoren is zo gebouwd en verlicht dat deze op de Eifeltoren lijkt en verder zijn er veel huizen gebouwd in de Franse stijl tijdens de koloniale tijd. Opvallend is dat de huizen in Vietnam bijna altijd van steen zijn in tegenstelling tot in Cambodja, dat is ook de reden waarom dit land veel ‘rijker' aandoet. De wandelroute zou om het meer van Dalat heen lopen, maar algauw bleek dat het meer geen meer meer was. Het grootste gedeelte lag droog en de waterfietsen lagen op de droge bodem van het meer. Onderweg kwamen we langs een ‘highlight' van Dalat en wel de ‘Dalat Flower Garden'. Toen we binnenstapte voelde we ons net een bejaard stel. Op een slang tussen een van de bloemenperkjes na was het weinig interessant.
Omdat we in dit rustige stadje wat meer actie wilde hebben we een dagje gemountainbiked door de bergen rond Dalat. Hiervoor moesten we nog wel even schoenen aanschaffen aangezien we, sinds we onze bergschoenen mee hebben gegeven in Phuket, altijd op slippers liepen.
We hadden voor de zwaardere off-road route gekozen en deze viel niet mee! Twee Vietnamezen wezen ons de weg in de bergen waar we langs mooie bergdorpjes en uitzichten kwamen. Uiteindelijk kwamen we terug met onze schoenen, benen en fiets bedekt met een dikke laag modder. Niemand zou meer geloven dat we die ochtend onze schoenen gekocht hadden.
Terug in ons hotel hadden we een smsje van Jan Willem en Laura die we in Bangkok hebben leren kennen. 's Avonds zijn we samen weer iets gaan drinken. De volgende dag reisden we weer verder. Maar voor de bus kwam zijn we nog even in snel tempo naar het ‘Crazyhouse' gelopen (de andere toeristische attractie van Dalat). De eigenaresse heeft er een hobby in gevonden om een huisje te bouwen in de raarste vormen en thema's met zoveel trappen, gangen en kamertjes dat je er meteen in verdwaald. Daarnaast is ook de vormgeving de reden waarom veel mensen komen kijken. Ze blijft dit uitbreiden. Maar omdat het een eind lopen was moesten we na 10 minuten alweer aan onze terugweg beginnen.

Hoi An
Vanuit Dalat pakken we de bus die ons in 18 uur via Na Trang naar Hoi An brengt. De busreis naar Na Trang leidt ons door erg mooie berglandschappen (Ho Chi Minh Trail). Over de chauffeur zijn we ‘iets minder' te spreken door zijn lompe rijstijl. Als na een tijdje de bus ermee kapt slaag hij er gelukkig na een tijdje in om de bus weer te maken. We merken aan zijn rijgedrag dat hij nu haast heeft. Helaas is er dichte mist waardoor het ravijn waar we net langs af rijden steeds moeilijker te onderscheiden is van de weg. Lijanne kijkt Stan soms met grote ogen aan als de strepen op de weg op sommige stukken niet zichtbaar zijn en de chauffeur zijn snelheid niet echt aanpast. Bij afdalingen roken we de remmen van de bus die door het rijden van de chauffeur oververhit waren geraakt.
Op een gegeven moment stapt er ineens een schaarsgeklede jongen voor de bus en houdt zijn hand op om om geld te vragen. De chauffeur toetert maar de jongen gaat niet aan de kant en de bus moet vol in de remmen. De jongen blijft staan en de chauffeur wordt woedend, hij pakt een stalen stang ergens vandaan en rent naar buiten. Even dreigt hij de jongen te gaan slaan maar de jongen rent weg. Als de chauffeur weer op zijn stoel zit gaat de jongen opnieuw voor de bus staan met zijn hand omhoog en ook nu weer rent de chauffeur scheldend en schreeuwend met zijn stang de bus uit. Deze keer zijn we bang dat hij echt gaat slaan maar gelukkig loopt de jongen optijd weg.
Deze gebeurtenis bevorderd niet echt het humeur van de chauffeur en zorgt ervoor dat zijn rijstijl nog agressiever wordt. We komen net niet vast te zitten in de modderige weg en halen gelukkig nét de aansluiting met de bus naar Hoi An. In Nha Trang hebben we nog een paar minuten om wat te eten en stappen dan in de slaapbus naar Hoi An. Dat is een bus met allemaal kleine eenpersoons stapelbedjes van ongeveer 50 cm breed. We kunnen niet helemaal plat liggen omdat de benen van degene die achter ons onder onze hoofdsteun lagen. De bedjes waren zo doorgelegen dat we op ons deken moesten gaan liggen. Na een lange rit met weinig slaap komen we rond half 7 's morgens aan in Hoi An.
En wat een leuk stadje! Lijanne bleef dit maar herhalen. Daarbij hebben we ook een geweldig hotel voor drie euro per persoon, met zwembad! Er zijn veel toeristen maar het voelt toch authentiek aan. Het is een erg gezellig stadje met kleine huisjes en winkeltjes veelal in Chinese stijl. De sfeer is super onder andere door de Japanse lampionnen die overal hangen. Het is lekker rustig op straat. En nog iets wat leuk is.. ze hebben hier zogenaamd ‘fresh bier' en dat kost 11 cent per pull en smaakt nog goed ook! Zo zijn we gaan eten (tomatensoep met beef, springrolls met shrimp, vis gebakken in banaanbladen, rijst en fruitsalade) en dronken 7 pilsjes en moesten we samen 6 euro betalen. Dat is nog eens lekker uiteten! We gaan in Hoi An naar een boekenwinkel om ons leesboek wat we uit hebben om te ruilen. Het vrouwtje van de bookshop is erg aardig en blijft maar ‘beautiful' tegen Lijanne zeggen. Vietnamezen vinden blank en blond erg bijzonder en blijven dit hardop zeggen waar in andere landen alleen aandachtig ongegeneerd werd gekeken.
Verder hadden we een dagtripje geboekt naar My Son, wat ook wel de Angkor Wat van Vietnam wordt genoemd. Wij vonden het de naam niet waard. In vergelijking met de Angkor Wat leken dit slechts enkele kleine ‘puinhoopjes' bij elkaar. Er stonden maar een paar zichtbare kleine tempeltjes. Dus binnen een kwartier liepen we al richting de uitgang. Teruggekomen bleken meer mensen dezelfde mening met ons te delen, ook zij hadden de Angkor Wat in Cambodja gezien. Hierna zijn we naar een eilandje gevaren waar van alles met de hand werd gemaakt, van boten tot houten beeldjes en tasjes en andere tirelantijntjes. Als we er niet nog drie maanden mee hadden moeten slepen had Lijanne vanalles gekocht. Het is erg goedkoop en toch netjes en met veel zorg gemaakt.
Als we terug komen in Hoi An gaan we opzoek naar een rokje voor Lijanne. Hoi An staat bekend als dé plaats om kleding te laten maken. Er zijn hier dan ook honderden kleermakers die kleding perfect (na) kunnen maken. Je gaat opzoek naar een leuk model, dat kan iets zijn wat in de winkel hangt of gewoon van een plaatje uit een catalogus. Dan kies je een stofje uit, ze meten je maten op en diezelfde dag of de volgende (afhankelijk van de grote van je bestelling) is het klaar. We waren eigenlijk van plan maar 1 kledingstuk te laten maken. Tsja je moet het allemaal meeslepen he. Dat is ook de reden waarom we deze maanden eigenlijk niets (op een paar strandjurkjes voor Lijanne na) hebben gekocht. Maar uiteindelijk heeft Stan 2 blouzen en 1 broek en Lijanne 2 rokken, 1 jurk, 1 korte en 1 lange broek laten maken. Het gaat hier ook zo makkelijk en het is ook wel erg leuk op deze manier. Uiteindelijk is alles op tijd klaar en kunnen we de volgende ochtend vertrekken richting Hanoi.

Hanoi
Vanuit Hoi An nemen we het eerste stuk de trein naar Hue omdat we dan over de Hai van Pas komen. Dit wordt de mooiste treinrit van Vietnam genoemd. De bus rijdt namelijk door een tunnel waardoor je het mooie uitzicht misloopt. We hadden gepland dat we na de treinrit nog 5 uur zouden hebben om Hue te bezichtigen voordat we vanuit daar de slaapbus naar Hanoi zouden pakken.
Kwart over 7 zitten we klaar, natuurlijk is de pickup te laat (Aziatische tijd blijkt altijd een stuk ruimer;)). Uiteindelijk zitten we om half 9 op het station. Volgens het treinticket kunnen we om 9 uur gaan boarden (ja bij treinen en ook bij een bios gaat het hier net als bij een vliegtuig). Onze trein blijkt vertraging te hebben maar we weten niet hoelang. Elke keer als er een trein moet boarden voegen we ons bij de groep mensen en worden we vervolgens weer terug gestuurd naar de wachtbanken. Kunnen wij er wat aan doen dat we het Vietnamees wat steeds wordt omgeroepen niet verstaan..? En zo wordt het uiteindelijk half 12 voor we vertrekken! Een beetje balen, want zo houden we geen tijd over om Hue te bezichtigen. Maar we zitten eindelijk in de trein en het wachten wordt beloond. Het uitzicht vanuit de trein is prachtig. Links zagen we de berg en rechts het overige stukje berg en de zee die op de rotsen sloeg. De trein komt hortend en stotend in beweging en ook het stoppen gebeurd met veel schokken. We schatten dat de recordsnelheid van de trein 30 kilometer per uur bedraagt dus dat schiet niet echt op. Nog geen 2 uur na vertrek staan we weer stil en moeten we een uur, om voor ons onbekende reden, wachten voor we weer verder rijden. We beginnen ons zorgen te maken of we de slaapbus gaan halen. Ondertussen zit er constant een Vietnamese man naar ons te staren. Toen we gingen verzitten hielp dat niet, hij draaide zich gewoon om. Gelukkig komen we nog op tijd aan voor de bus maar we hebben geen tijd meer om Hue te bekijken. We eten nog wat en stappen even later in de slaapbus naar Hanoi. Na bijna 24 uur onderweg te zijn geweest komen we aan in de hoofdstad van Vietnam.
In Hanoi merken we meteen waar deze plaats zo bekend om staat. Wat een drukte! We vonden Ho Chi Minh City een en al verkeer, zowaar is Hanoi nog erger. Overal maar dan ook echt overal zie je brommers. Op straat rijden ze kriskras door elkaar en de voetpaden wordt als stalling gebruikt. Ondanks al die drukte doet het ook heel gezellig aan. Er zijn veel kleine straatjes waarbij de huisjes hutjemutje op elkaar staan en de straat is bezaaid met brommertjes, ´wegrestaurantjes´ en verkopers. Zoals we gewend zijn van de Aziatische steden doet het chaotisch aan maar daardoor verveel je je nooit. Op elke meter is wel iets aparts te zien. We slapen in het oude centrum en leggen alles te voet af, je moet wel zeker dubbel zo veel tijd inplannen omdat je gewoon niet door kunt lopen door al die drukte. Normaal weten wij de weg in de verschillende steden op richtingsgevoel goed te vinden maar in Hanoi is het al meer dan eens voorgekomen dat we verdwalen door al die straatjes (zelfs met de plattegrond in de hand!). We doen hier niet zoveel activiteiten maar doen vooral wat bij de stad hoort. Door de vele straatjes slenteren, over de gigantische markt lopen, een vers Bia Hoi biertje drinken op het pleintje (15 cent), een militair museum bezoeken en lekker Vietnamees eten. Over dat laatste hebben we nog een grappig feitje. De Vietnamese loempia's kunnen ze beter Cambodjaanse noemen. De Vietnamese lijken er niet op, ze smaken heel anders en zijn sowieso maar zo'n 3 cm lang! We vinden hier nog iets Nederlands in de winkels. Het melk wat in Vietnam verkocht wordt is namelijk van het merk Dutch Lady. We hebben al eens de opmerking gekregen van een Vietnamees dat onze melk de reden is dat Hollanders zo groot zijn.
Verder heeft Stan zich laten scheren op een kruispunt midden in de stad. Er hangt een spiegel tegen een boom en daarvoor liggen zijn spullen op een tafeltje liggen. Beetje anders dan thuis maar met hetzelfde resultaat.

Halong Bay
Vanuit Hanoi hebben we een 3 daagse tour geboekt naar Ha Long Bay. We zijn hiervoor verschillende bureautje langsgegaan. Elk hotel, restaurant of zelfs een boekwinkel heeft een tourbureautje. Iedereen lijkt hier wel een touragent te zijn! Aangezien iedereen ongeveer hetzelfde aanbied alleen de prijzen erg verschillen zijn wij voor de goedkoopste gegaan. Zo hadden wij dezelfde tour als anderen die 2 tot 3 keer zoveel betaald hadden.
Halong Bay is een gebied wat genomineerd is om bij de zeven wereld wonderen te horen.. wat ons betreft mag deze zeker op de lijst! Onze reis voelt aan als een aan-een-schakeling van mooie en bijzondere plekken en ervaringen en toch zijn er nog dingen die eruit springen, één daarvan is Halang Bay. Het is een natuurgebied wat bestaat uit zo'n 2000 ‘eilandjes' van kalkstenen rotsen die tientallen meters uit de super blauwe Tonkinese Golf steken. De foto's laten zien dat het mooi is maar het is pas echt indrukwekkend als je er tussendoor vaart. De eerste dag hebben we uren door dit gebied gevaren. Verder hebben we een grot bezocht. Ondanks dat ze de bekende stalagtieten en -mieten bevatten zag deze er toch heel anders uit dan de vele grotten die we in de Ardennen gezien hebben. Het is een hele hoge open ruimte met vele gangen. Toen Lijanne haar hand op een rots in de grot had gelegd wees een gids naar haar en zei dat ze ‘the nipple' vast had. Dat betekende dat ze morgen zwanger zou zijn. En een lol dat hij had! Hij verwachte morgen een telefoontje, niet dus haha. Daarna zijn we naar het drijvende dorp gevaren en overgestapt in een klein bootje. Deze vaarde door een opening in de rotsen en zo kwamen we in een open plek tussen de rotsen. We waren omgeven door tientallen meters hoge kalkstenenmuren. Een indrukwekkend gezicht. De dag eindigde op het grootste en enige bewoonde eiland van Halong Bay (Cat ba) waar we overnachten. De volgende dag zijn we optijd opgestaan voor een trekking in het national park. De hike was niet zo zwaar als andere die we al eens gedaan hebben maar er zaten wel flinke stijle stukken in. Boven op de berg was een geweldig uitzicht over het national park wat uit allemaal bergjes bestond. Op deze berg stond ook een zeer gammele roestende ijzeren constructie wat een toren voor moest stellen. Er mochten maar vijf mensen de toren op en we zijn voorzichtig stapje voor stapje naar boven gegaan. Boven in de toren (die duidelijk zijn beste tijd had gehad) hadden we een nog beter uitzicht, waauw! Ondanks dat we op een eilandje zaten konden we de zee niet zien door de vele bergjes. Hierna werd het vooral wachten en werd ons geduld, zoals vaak hier in Azië, weer flink op de proef gesteld.
Om de tijd te doden spelen we een bordspelletje met een aantal medereizigers uit Frankrijk, Engeland en Australië. Gelukkig konden we rond een uur of 7 eindelijk de boot op. Hier hebben we een nachtje op de boot geslapen. In Vietnam hebben ze nogal wat regels omtrent buitenlanders die in het land zijn. We moeten bij een hotel altijd onze paspoorten afgeven en krijgen deze terug bij het uitchecken. Ook worden deze geregistreerd bij een systeem. We hadden onze paspoorten al eerder af moeten geven om te registreren en op de boot werd even gecontroleerd of alle paspoorten wel aanwezig waren. Onze namen worden gelukkig ook genoemd. Lijanne's 4 geboortenamen worden voorgelezen omdat hij zoveel namen zo grappig vind, ziet hij dat niet dagelijks? En ‘Sten ven Sies' was er ook bij. Bij het stapeltje zit ook een paspoort van iemand die niet op de boot is.. Woeps! Diegene heeft echt een probleem. Het grappige is dat het de boot ‘party cruiser' heette maar dat het bier (in vergelijking met de rest van Vietnam) er zo duur was dat niemand wat dronk. Toen het personeel uit wanhoop maar ‘happy hour' instelde waren we toch om. We hebben gezellig gekaart met verschillende nationaliteiten over de wereld. Dat is het ook leuk aan reizen, ineens lijken de andere werelddelen ook niet meer zo ver weg.
Om 11 uur werd de generator uitgezet dus hadden we geen licht meer. Na wat foto's op het dek hebben we op de tast onze hut (met gaaf uitzicht!) gevonden en zijn we gaan slapen. In ieder geval deden we een poging want we hoorden de ratten op het dek en in het schip heen en weer rennen. Enfin, de volgende morgen toch vroeg eruit en om kwart over 6 zaten we in onze Kajak. Terwijl de zon opkwam vaarden we met onze kajak tussen de hoge rotsen door. Een schitterend gezicht. Ook waren er al vele vissers actief. Na het Kajakken kregen we een karig ontbijtje op de boot. We haalden onze pindakaas, jam en pasta pot tevoorschijn, ja als backpacker moet je overal op voorbereid zijn ;) Nu begon onze weg terug en namen we rond het middaguur afscheid van Halong Bay.
Ook nu was het weer wachten. Na een busritje kwamen we rond half 6 weer aan in Hanoi waar onze zoektocht naar een kamer begon. Hier vinden we een hotel met een bad (tot nu toe alleen douche gehad)! Dit blijkt algauw minder luxe dan verwacht wanneer het warm water na een laagje wat net tot je enkels komt al op is. Agja, hebben we weer iets om naar uit te kijken 1 maart ;) Dezelfde avond gaan we opzoek naar onze volgende tour. We willen namelijk nog naar Sapa. Omdat ons visum over een paar dagen verloopt hebben we een beetje haast. De volgende dag pakken we ‘s avonds de nachttrein naar Sapa. Maar voor onze pickup komt die ons naar het station brengt, gaan we nog even wat drinken. Het is namelijk 5 december en dat we willen we ook niet ongemerkt voorbij laten gaan. Onder het genot van een hot chocolate lezen we elkaars gedichtjes waardoor we ook een beetje het Sintgevoel hebben.

Sapa
In de nachttrein sliepen we met 4 Aziaten in een cabine. De kleine cabine had aan twee kanten 3 bedden boven elkaar. Ondanks het hele dunne matrasje en het vele schokken hebben we een goede nachtrust (mede dankzij onze oordopjes) en komen we de volgende morgen aan in Sapa. Dit is een berggebied in het noorden van Vietnam. Overal waar je kijkt zie je rijstvelden in plateaus (het kenmerk van Sapa) en rond Sapa leven veel bergvolkeren. Elk volkje heeft een typische klederdracht wat een leuk gezicht is. Na een ontbijtje trekken we onze laarzen aan en beginnen we aan de eerste trekking. We hebben een groepje van zes personen en we worden begeleid door zeven Black H'mong meisjes natuurlijk in hun opvallende klederdracht. Een daarvan is onze gids. De andere zes lopen met een mand op hun rug vol verkoopwaren met ons mee om een band te scheppen en vervolgens wat te kunnen verkopen. Om contact te maken wordt door elk vrouwtje aan iedereen individueel de volgende vragen gesteld ‘whele you flom? How old ale you? What youl name?' en dan is hun vocabulaire op.
De trekking van de eerste dag leidt ons door het dorpje CatCat waar we alleen maar vrouwen, meisjes en hele jonge kinderen zien. De mannen zijn aan het werk in de bergen. Jonge jongens zien we later met buffels door de bergen lopen. De vrouwen proberen hun producten te verkopen en jonge meisjes (jaar of 10) zien we met hun broertjes of zusjes op hun rug rondlopen. Wanneer meisjes een jaar of 17 zijn is het gebruikelijk om te trouwen. Op hun 21e is het normaal om 2 kinderen te hebben. Wij zijn dus latertjes haha! We zien in dit dorpje, waar 400 mensen leven, weer de houten hutjes zoals we ze in het Mekongdelta gezien hebben. Als we het dorpje uit zijn lopen we naar een waterval waarna we de berg op klimmen we weer terug naar ons hotel gaan.
Na het eten gaan we 's avonds het dorp in. Sapa doet een beetje aan als een dorpje in Frankrijk. Er staan veel gebouwen uit de koloniale tijd. Mede door de kerstbomen die er al stonden (dit dorpje is Katholiek) kregen we al een beetje het kerstgevoel, ook omdat het hier aanzienlijk kouder is dan op zeeniveau.
De tweede en laatste dag van de tour hebben we een langere trekking gemaakt. Ook nu weer liepen er 6 verkopertjes met ons groepje van 6 mensen mee. Gelukkig kon ons gidsje ‘Ping' wel Engels (en had humor) waardoor ze deze twee dagen van alles over Sapa en de omliggende bergdorpjes verteld heeft. Deze dag liepen we naar 2 dorpjes die 12 km van onze slaapplaats aflagen. Het was een zeer mooie trekking waarbij we helemaal omgeven werden door de rijstplateaus. Helaas hebben we het niet vast kunnen leggen zoals het echt op ons overkwam. Vanwege de winter waren de rijstvelden niet zo mooi groen en was het vrij mistig maar toch zag het er erg mooi uit! Om een betere indruk te krijgen zijn via google mooie foto's te vinden. Naast de mooie omgeving was het ook weer leuk om te zien hoe de mensen hier leven. Het is weer zo anders als we tot nu toe gezien hebben.
Onze tour was voorbij en de volgende dag wilde we nog zelfstandig een lange trekking en een motortour naar een dorp aan de andere kant van Sapa maken. Helaas was het weer die dag echt slecht. Zeer mistig waardoor we niets zouden zien en regenachtig waardoor het ook minder veilig was (niet dat het verkeer hier überhaupt ooit wel veilig is;p). Deze dag hebben we gebruikt om alles bij te werken en het gezellige dorpje nog verder te verkennen. De volgende dag vertrekken we 's morgens richting Laos. De eerste nacht overnachten we in een grensplaatsje en de volgende dag reizen we door. In het volgende verslag vertellen we jullie over deze helse rit.

We vonden Vietnam een erg leuk en veelzijdig land met heel eigen identiteit. De mensen in Vietnam maken gemakkelijk contact en zijn over het algemeen heel aardig. We hadden hierover vooraf van meerdere mensen zeer negatieve verhalen gehoord maar daar zijn wij het totaal niet mee eens. Wij hebben ook van dit land weer erg genoten!

Heel veel groetjes van ons!