Nameste!

De laatste vier weken van onze reis zijn ingegaan! We hebben een aantal intensieve weken achter de rug maar met de komende weken India in het vooruitzicht zal het niet minder heftig worden ;) Ondanks dat we steeds proberen om alles zo goed mogelijk over te brengen is met name India zo ongelofelijk dat we denken dat je het je nooit helemaal voor kunt stellen als je er niet zelf bent geweest. We zijn vanuit Bangkok naar Calcutta (inmiddels eigenlijke naam Kolkata) in India gevlogen. Achteraf kunnen we zeggen dat Calcutta een goede vuurdoop voor India was want het was veel minder toeristisch dan de andere plaatsen die we aan gaan doen in India met alle gevolgen van dien (zie verslag). Na een week zijn we per trein naar Nepal gereisd. Hier hebben we onder andere een 12-daagse trekking door de Himalaya gemaakt wat een erg gave ervaring was. We hebben zojuist Nepal verlaten om de laatste weken vanuit het noorden van India richting het zuiden te reizen. Hieronder het verslag van de afgelopen vier weken in India en Nepal.

India
India is verreweg het grootste land wat we tijdens onze reis hebben aangedaan. Dit gigantische land heeft maar liefst 1,2 miljard inwoners (ruim 1/6 van de wereldbevolking!). En daar blijft het niet bij want in de afgelopen 8 jaar is het bevolkingsaantal gestegen met 150 miljoen. Het dagelijkse leven en het straatbeeld wordt erg beïnvloed door verschillende religies met name het Hindoeisme en in mindere mate de Islam. Ook het kastensysteem speelt een belangrijke rol in het dagelijkse leven van de mensen. Hierdoor wordt vanaf de geboorte iemands positie in de maatschappij bepaald.

Calcutta
Toen we aankwamen in India hadden we even het gevoel alsof we aan een nieuw stuk van de reis begonnen. We moesten weer flink wennen want alles wat we tot nu toe meegemaakt of gezien hadden was hier toch wel vele malen extremer. Als we eindelijk in de taxi van het vliegveld naar de backpackersstraat van Calcutta zitten kijken we onze ogen uit, wat een chaos! Het is echt overvol op de weg en iedereen slingert heen en weer en gaat rakelings langs elkaar af. Onze chauffeur lijkt liever iemand aan te rijden dan af te remmen want bij een oversteekplaats toetert hij al van ver en rijdt door de overstekende mensenmassa heen waarbij hij een aantal mensen op een haartje mist. We zijn dan ook niet verbaast dat we binnen 5 minuten we al een aanrijdinkje hebben met een riksja (fietstaxi). Als we in de backpackersstraat van Calcutta aankomen moeten we even wennen. Tot nu toe zagen we steeds in de ‘toeristische gebieden' relatief veel toeristen op straat in vergelijking met locals maar nu moesten we ze zoeken! Dat is ook echt gebleken de volgende dagen. We hebben soms uren door de stad gelopen en zijn dan misschien vier westerlingen tegengekomen. Het is dan ook niet zo gek dat er flink naar ons gekeken werd. Dat waren we al een beetje gewend. Maar hier doen ze het toch anders. Ze staren ons lange tijd ongegeneerd met hun ogen wijdt opengesperd aan waardoor we het gevoel kregen dat we van een andere planeet komen! Omdat we op straat het gevoel hadden dat we niet eens rustig adem konden halen wilden we vaak naar onze kamer vluchten om even te ontsnappen aan ‘India'. Al was dit ook geen pretje omdat we moeite hadden om een kamer te vinden moesten we uiteindelijk genoegen nemen met een kamer vol schimmel en zonder raam. Toch was dit schimmelhok samen met een eettentje en een internetcafé de enige plaats waar we even tot rust konden komen.
Onze activiteiten in Calcutta bestonden vooral uit het verkennen en beleven van de stad en het leven in India. Twee unieke vervoersmiddelen kwamen we veelvuldig tegen in Calcutta. Dit waren de ouderwetse gele taxi's en loopwagens (rickshaws genoemd, zie foto's). Met deze loopwagens konden mensen zich laten vervoeren en deze werden door rennende mannen voortgetrokken. Omdat Calcutta de oude hoofdstad van India was (tijdens de Engelse koloniale tijd) waren hier door de Engelsen veel indrukwekkende gebouwen gebouwd. Met name het Victorica memorial was een erg mooi gebouw. We betaalden daarvoor wel 15 keer de entree die de Indiërs zelfs betaalden (maar liefst 2,50 euro haha).
Op straat was het een gigantische drukte met veel traditioneel kleurrijk geklede mensen. Waar we ook keken, overal was volop activiteit. Mensen die zich op straat wassen, zwervers die door de vuilnis rakelen, honden die achter elkaar aanzitten, mensen die dingen op hun hoofd vervoeren, paardenwagers, straatkappers en mediterende mensen. Ondertussen was het geluid oorverdovend door het getoetter. De geur wisselde af van stank (brandend afval, uitwerpselen en uitlaatgassen) naar wierook en etensgeuren. Verder werden we constant aangesproken door verkopers en steeds aangeklampt door zwervers die vaak akelige wonden of afwijkingen hadden die ze obzichtig toonde om geld te krijgen. Daarnaast moesten we opletten waar we liepen vanwege de smerige straten, het vele verkeer dat rakelings langs ons af reed en de te ontwijken rochels die hier extreem vaak met veel geluid werden geproduceerd. Je kunt je misschien voorstellen dat dit alles bij elkaar nogal wat indruk maakte waardoor we soms de behoefte kregen om ons even terug te trekken.
Afgelopen maanden hebben we vaak raar opgekeken van hoe mensen leven maar in dit land blijven we ons steeds opnieuw verbazen. De Indiërs zijn ook weer anders dan de Aziaten die we tot nu toe hebben leren kennen. We kregen niet echt een prettig gevoel bij de Indiërs die we in Calcutta hebben ontmoet. Ze waren vaak nors en kortaf, alhoewel we daarintegen ook hele aardige ontmoet hebben. We vonden het in ieder geval weer mooi om te zien hoe deze mensen leven.

Treinreis naar de grens
Na een klein weekje Calcutta zijn we per trein in 20,5 uur naar de grens van Nepal gereisd. Dit was achteraf ook weer een bijzondere ervaring maar op dat moment voelden we ons (vooral Lijanne) uiterst onprettig!
India heeft een uitgebreid spoorwegnetwerk waar dagelijks 13 miljoen mensen van gebruik maken. Via internet konden we gemakkelijk een ticket boeken maar voor een goede plaats hadden we dit wel al maanden van tevoren moeten doen, zeker in deze tijd van het jaar. Aangezien we onze route niet al te ver vooruit hadden gepland konden we pas laat een treinticket boeken. Daardoor waren de betere wagons vol en moesten we ons schikken met een plaatsje in de sleeperklasse, de klasse waar de middenklasse Indiërs ook mee reizen. We hadden kabeltjes en slotjes meegenomen om onze bagage vast te kunnen maken want volgens medereizigers was dat absoluut noodzakelijk omdat in deze klasse zelfs de slippers aan je voeten nog niet veilig zouden zijn als je slaapt.
Toen we op het gigantische station aankwamen (een van de drukste treinstations van de wereld) werden we weer flink aangestaart. Lijanne deed voor de grap haar sjaal als hoofddoek om en we merkten meteen dat dit een beetje scheelde dus deze heeft ze gedurende de treinreis niet meer afgedaan.
De gare sleeperwagon waarin wij lagen was met schotten in kleine open ruimtes opgedeeld. In totaal lagen er 70 Indiërs én Stan en Lijanne. We hadden twee bedden bovenaan waarbij Lijanne langs het gangpad lag en Stan er vlakbij. Toen de trein na een tijdje eindelijk in beweging kwam, kwam de conducteur langs om onze kaartje te controleren. Hij vroeg of we verder nog problemen hadden en vroeg daarna aan Indiërs die in hetzelfde compartiment zaten of zij ons konden helpen als er iets was. Misschien dat ze daardoor dachten dat ze ons continu in de gaten moesten houden want ze hebben ons geen moment uit het oog verloren ;) Overdag zat iedereen op de onderste bedden en werden we constant in de gaten gehouden (lees staren). Ook de mensen in de compartimenten naast ons probeerden niets te missen. Soms dwaalden hun ogen even af maar zo gauw we een beweging maakten draaiden de gezichten weer naar ons toe. Wanneer we iets deden zoals veter strikken, water drinken of gapen werden we nog extra goed bekeken. Toen Stan zijn neus snoot gingen ze nog even verzitten om maar niets te kunnen missen. Ondanks dat het op een gegeven moment een beetje irritant werd konden we er nu nog om lachen en deden we net alsof we het niet in de gaten hadden en diep in ons boek zaten.
's Avonds werd een ander verhaal. Toen we eindelijk in bed lagen gingen de meeste lampen uit waardoor het vrij donker was in de trein. 's Nachts kreeg Lijanne de schrik van haar leven. Ze lag met haar rug naar het gangpad (nog altijd met de hoofddoek om) om zo min mogelijk op te vallen. Stan was inmiddels al in dromenland toen er een lampje in de coupé aanging. Toen Lijanne omkeek om te zien waarom het lampje aanging was het eerste wat ze zag was de loop van een geweer een paar centimeter van haar af. Ze schrok zich rot en draaide zich meteen weer om en bleef zo stil als ze kon liggen, bang om aandacht te trekken. Ze durfde Stan niet te roepen en ondertussen schoten allerlei vragen door haar hoofd: Hoe lang staat diegene er al? Waarom staat hij hier met een geweer? Hebben ze gezien dat ik geen Indiër ben? Met hoeveel zijn ze? Na een tijdje hoort Lijanne een aantal mensen weglopen en een hele tijd later durft ze zich weer om te draaien om Stan wakker te maken. Achteraf denken we dat het beveiliging was maar op dat moment schrok Lijanne zich kapot. Later die avond is er een vergelijkbaar voorval wat niet bijdraagt aan Lijanne's gemoedsrust.
Wat later ais Stan weer ingedommeld is en Lijanne zich weer een keer naar het gangpad omdraait staat er iemand naast haar bed. Ze draait snel terug en doet net of ze slaapt. Lijanne voelt zich absoluut niet op haar gemak maar ze durft niets anders te doen dan gewoon te blijven liggen. Na een kwartier staat hij er nog te kijken. Tot Lijannes opluchting wordt Stan na een tijdje wakker en maakt de jongen door obzichtig terug te staren duidelijk dat hij niet gewenst is. De jongen reageert door aan het voeteneind van het bed te gaan staan staren. Uiteindelijk besluiten we om samen in Lijannes bed te gaan zitten ondanks dat dit bed zelfs te klein voor een van ons was (Aziatische maten). Er blijven de hele nacht nog uren mensen staren maar nu Stan bij haar zit voelt Lijanne zich veilig. Dit klinkt soms misschien ongelofelijk maar het is echt niet overdreven.
Gedurende de gehele treinreis (ook midden in de nacht) kwamen er vele mensen door de trein lopen die schreeuwend vele soorten producten aanboden om geld te verdienen. Ook worden er diverse diensten aangeboden zoals schoenenpoetsen, optredens door ‘zangers', en uiteraard komen er veel bedelaars langs. Het vreemdste is wel een aantal travistieten die langs de mannen kwamen iets in het Indisch zeiden een keer met hun handen klapte en nog geld kregen ook. Als zij/hij munten kreeg vond zij/hij het te weinig en gooit zij/hij het lomp terug en kreeg vervolgens briefgeld. Om de zoveel tijd komen kinderen in vodden over de grond door de wagon kruipen om alle afval (die als het niet uit het raam is gegooid) op de grond ligt op te vegen. Prullenbakken hebben ze hier niet. Ze vragen daarna om geld maar omdat we inmiddels vaak gewaarschuwd zijn dat we kinderen geen geld moeten geven krijgt er een van de kinderen een banaan van ons en lijkt hier heel tevreden mee.
Na een reis van 20,5 uur inclusief 2,5 uur vertraging (schijnbaar erg netjes voor Indiase begrippen) komen we aan op ons eindpunt. Als we uit de trein stappen gaan we op zoek naar vervoer om de grens van Nepal over te gaan. Er staan vele paard en wagens klaar om mensen te vervoeren .
Nadat we een stempel in ons paspoort hebben gehaald in het meest armzalige en onofficieelste grenskantoortje wat we ooit gezien hebben zijn we in Nepal. Na de grens kunnen we meteen meerijden met een jeep vol locals naar de hoofdstad van Nepal, Kathmandu. We wilden ieder op een stoel plaatsnemen maar natuurlijk wordt er weer gewezen dat we één plaats samen moeten delen;) Onderweg rijden we over onverharde wegen langs mooie bergdorpjes en het is een schitterend gezicht. Na nog eens 8 uur rijden komen we uiteindelijk na een stoffige hobbel en butsrit 's avonds aan in de hoofdstad.

Nepal
Kathmandu
Kathmandu ligt een stuk noordelijker en hoger dan waar we vandaan kwamen dus het was er een stuk kouder. Met de himalayatrekking in het vooruitzicht zijn we daarom flink gaan shoppen! In de twee dagen in Kathmandu hebben we eerst een gids/porter geregeld voor onze trekking waarna we voor ons beide een windjack, trekkingschoenen, muts, sjaal, handschoenen, fleecebroek, extra fleecevest en sportshirt hebben ingeslagen. Dat moest ook wel want het zou zeker -15 gaan worden in de bergen! Wat ons opviel in Katmandu, en later ook typisch voor Nepal bleek, was dat warm water en elektriciteit schaars zijn. Slechts enkele uren per dag was er elektriciteit dus we hebben in Nepal veel tijd doorgebracht bij kaarslicht. Verder was er ook zelden warm water in de guesthouses waar wij sliepen en het was geen pretje om met ijskoud water te douchen terwijl het buiten rond het vriespunt was! Op straat is het een gezellige drukte met veel gekleurde kleding, gekleurde mantravlaggetjes en veel mantramuziek (muzikale gebeden). Wanneer het avond was werden we continu aangesproken ‘ppsssjt!''marijuhana sir?' Nog meer dan we in andere landen hoorden. Een bloeiende handel dus. Verder waren er in Kathmandu heel veel kleinere tempels te zien tussen de kleine smalle steegjes.

12-daagse trekking door deHimalaya
Na twee dagen van voorbereiding (lees: shoppen!) was het dan eindelijk zover, we hadden er erg veel zin in! Jullie kennen vast de Himalaya wel. Dit is een zeer uitgestrekt gebergte wat een groot deel van Nepal en een gedeelte van de buurlanden beslaat (o.a. India, China). Daarbinnen heb je verschillende gebergte waarvan de mount Everest (hoogste berg van de wereld) en de Annapurna het meest bekend zijn. Wij hadden voor onze trekking twee routes gecombineerd. Eerst liepen we naar de Poonhill, van waaruit we een mooi uitzicht zouden hebben op de toppen van de Annapurna en daarna liepen we naar het Annapurna Basecamp. Dit Basecamp zouden we de achtste dag bereiken en we werden dan omringt door een aantal van de hoogste pieken van het Annapurna gebergte. Vanaf de negende dag liepen we het eerste stukje dezelfde weg terug om vervolgens via een andere route na twaalf dagen bij het eindpunt aan te komen. We zullen globaal beschrijven wat we deze twaalf dagen hebben meegemaakt om jullie een idee te geven van hoe wij het ervaren hebben.
Elke ochtend stonden we om 7 uur op en ontbeten we om half 8. Ons ontbijt bestond meestal uit een flink bord noodles en daarna liepen we aan. Het was af en toe wel afzien maar dan zetten we de knop om en als we niet nadachten over hoeveel uur en hoeveel dagen we nog moesten lopen was het echt genieten. Steeds verwonderden we ons weer over wat we om ons heen zagen. De omgeving veranderde voortdurend en om de zoveel tijd kwamen we een piepklein bergdorpje tegen waar we weer terug in de tijd gingen. De eerste dagen komen we onderweg veel bewoners van de dorpjes en allerlei dieren tegen. Herders komen langs met hun schapen, buffels staan op het pad en paarden vervoeren op hun rug goederen van het ene naar het andere dorpje. Zo gebeurde het ook dat een verdwaald lammetje ons een heel stuk bleef achtervolgen. Verder zien we af en toe apen door de bomen slingeren. Wat we onderweg ook erg mooi vonden was de turquoise blauwe rivier die tussen de bergen stroomde en de vele watervallen. Het ‘pad' liep bijna altijd via een soort van trappen omhoog of omlaag wat het soms wel erg zwaar maakte.
We hadden de eerste dagen volgens de gids wel pech met het weer. Hij had in zijn 16 jaar dat hij dit werk deed nog nooit meegemaakt dat het het zo'n slecht weer was. Het was bewolkt en mistig en het had veel gesneeuwd. Hierdoor was het zicht niet goed (we misten de mooie uitzichten) maar ook waren de paden erg glad. Hij wijtte dit aan het broeikaseffect maar gelukkig waren de omstandigheden na een paar dagen verbeterd, hadden we super mooie uitzichten en waren de paden weer goed begaanbaar. Ondertussen waren Stan en onze gids beide wel een keer uitgegleden, gelukkig zonder ernstige gevolgen. De gladheid zorgde er wel voor dat het soms spannend was en we beseften dat het risico zo ook behoorlijk groter was dan normaal. Wanneer er iets zou zijn gebeurd hadden we niet kunnen bellen omdat we geen bereik hadden, iemand had dan een uur moeten lopen naar het dichtstbijzijde dorpje en vandaar uit had een helikopter gebeld moeten worden. Op de gladden paden schoot deze gedachten wel een paar keer door ons heen waardoor we extra voorzichtig werden. Uiteindelijk zorgde de sneeuw juist voor een bijzonder mooie omgeving. Vanwege de sneeuw was er ook dreiging voor lawines en moest onze gids bij elk dorp om inlichtingen vragen. Gelukkig bleek dat het deze dagen toch veilig was om naar het basecamp te lopen. Wel hebben we van een afstand een lawine gezien, dat zag er wel mooi uit.
Het lopen zelf ging heel goed. We hadden er dan ook een flink tempo inzitten waardoor we 's middags meestal optijd aankwamen in de ‘Teahouses' waar we sliepen. We waren buiten het hoogseizoen waardoor het vaak erg rustig was op de wandelroute maar ook in de slaapplaatsen. Er was altijd een gezamenlijke ruimte waar een kachel stond waar we na het lopen omheen gingen zitten om op te warmen, een spelletje te spelen en een boek te lezen. Dit was erg gezellig. Een van de avonden lieten we onze gids foto's zien van de sneeuw die was gevallen in Nederland, hij was helemaal verbaasd dat dit mogelijk was op zeeniveau.
Naarmate we hoger in de bergen kwamen waren er geen dorpjes meer en waren er alleen nog ‘commerciële' slaapplaatsen waar wandelaars konden overnachten en eten. Hoe hoger we kwamen hoe beperkter en duurder de faciliteiten werden. De slaapplaats wat hoger in de bergen bestond uit simpele gebouwtjes waar de wind dwars doorheen waaide. Het beddengoed op de dunne matrasjes was standaard ongewassen. Mineraalwater uit flessen was ook niet langer beschikbaar waardoor we bergwater dronken met een Iodine tabletje. De wc bestond uit een hurkwc waarbij we vaak geen schepje water na konden gooien omdat het water bevroren was. Elektriciteit was vaak ook niet beschikbaar. 's Nachts legde we sommige spullen ter bescherming tegen de kou bij ons in bed en 's morgens moesten we soms heel lang op het ontbijt wachten omdat alles bevroren was. Het vroor dan ook 15 tot 20 graden! In de hogere slaappaatsen was ook altijd een gezamenlijke ruimte waar we na het lopen vaak om tafel gingen zitten. De tafel was aan alle kanten aan de zijkant voorzien van dekens die je over je benen kon leggen en onder de tafel werd een kerosine brander aangestoken waardoor het onder tafel lekker warm werd en we daar natte kleren te drogen konden hangen. Ook hier deden we vaak een spelletje of lazen een boek. We moesten wel ieder omgerekend 1 euro betalen voor het stoken van de brander maar dat hadden we er graag voor over. Naarmate we hoger kwamen werd ook het eten en dergelijke steeds duurder. Dit kwam omdat alles door porters naar boven gesjouwd moest worden. We zijn tijdens onze trekking vele van deze porters tegen gekomen. Het is echt ongelofelijk hoe mannen met soms een last van 40 kg gedeeltelijk dezelfde route als ons afleggen. We kwamen zelfs een keer een kerel tegen die een mand droeg met daarin een oud vrouwtje weggestopt onder een deken. Dat was wel een heel apart gezicht. De ballast werd vaak vooral met een band over het voorhoofd gedragen. Onze gids was tevens onze porter wat betekende dat hij een deel van onze bagage met zich meedroeg. Ondanks dat we dus niet al onze spullen zelf hoefde te dragen hebben we alleen het broodnodige meegenomen en hebben we onze backpacks in een hotel achter gelaten. We hadden één set kleding voor tijdens het lopen (ja al die dagen!) en één set warme kleding voor als we aankwamen. We waren dan nat van het zweet en als we stopten voelden we pas hoe koud het is.
Het uitzicht onderweg en met name ook op het basecamp maakte alles de moeite waard. Het was echt prachtig!! Helaas kunnen de foto's niet half laten zien hoe we het hebben ervaren.
Onze gids had ons een van de laatste dagen nog meegenomen naar een heetwaterbron. Daar waren onze spiertjes wel heel blij mee! :) Daar zaten we dan in een lekker warme water omringt door hoge bergen en naast een bergrivier. Al met al was het dus een hele nieuwe en geweldige ervaring. We hebben echt genoten, zowel van het lopen (klimmen!) als van het slapen in de bergdorpjes.

Chitwan nationaal park
Vanuit Pokhara, het eindpunt van onze trekking zijn we de volgende dag meteen verder gereisd naar onze volgende bestemming. We ruilden de bergen nu in voor de jungle. We reden 's morgens om 7 uur aan en 's Middags kwamen we in Sauraha aan, een plaatsje wat direct aan het nationaal park ‘Chitwan' ligt. Toen onze bus aankwam stond er al een grote groep hoteleigenaren te wachten om potentiële gasten te winnen. Toen we uit de bus stapte doken ze bijna letterlijk met z'n allen op ons omdat we de enige westerlingen in de bus waren. Kans om samen even te overleggen kregen we niet. Toen we een kamer hadden zijn we op pad gegaan om activiteiten te regelen voor de komende dagen. Als we zitten te eten moeten we steeds een beetje lachen om wat we door de straat zien lopen. Er komen namelijk voortdurend olifanten, kamelen, ossen- en paardenwagens langs.
De volgende dag stond een ‘full day jungle walk' op ons programma. Samen met twee gidsen die gewapend waren met een bamboestok zijn we in weer zo'n typisch gammel bootje de rivier overgestoken waarna de wandeling begon. We hadden al in de Lonely planet gelezen dat de wandelingen een bepaald risico met zich mee brengen op aanvallen van wilde dieren en aan het begin van de wandeling kregen we informatie over het nationaal park en instructies over wat we moesten doen als we aangevallen werden door de vier gevaarlijkste dieren die in de Chitwan jungle voorkomen namelijk neushoorns, beren, tijgers en olifanten. Bij elk dier moesten we op een verschillende manier reageren op een aanval. We zagen ons echter toch nog niet snel in een dikke boom klimmen wanneer er een neushoorn aan zou komen stormen en we betwijfelden of we wanneer er een tijger op ons af zou komen echt rustig op onze plaats zouden blijven staan ;) Het was wel een heel apart gevoel om ineens in een gebied te lopen waar deze dieren vrij rondlopen. Het is ook een beetje moeilijk voor te stellen tot we een afdruk van een tijgerpoot en een afgeslacht hert zien. Het is spannend om zo door de jungle te lopen. Bij gekraak in de begroeiing om ons heen bleven we stil staan om te luisteren en kijken wat het gekraak veroorzaakte, gek idee wat er allemaal kan zitten! Voor en achter ons liep een gids en soms klom er een hoog in een boom om te kijken of hij ergens een dier kon ontdekken. We zien vele sporen (pootafdrukken, nesten, baden, drinkplaatsen, stront) van ‘de gevaarlijke vier' maar de dieren zelf zien we helaas niet. Wel zien we verschillende soorten herten, krokodillen, apen en verschillende vogels en wilde kippen haha!!
De volgende dag zijn we overdag vooral bezig geweest met het plannen van de route door India en het boeken van tickets. Een hele uitdaging als de stroom steeds uitvalt. Tegen de avond werden we door de eigenaar van onze lodge op een motor (ja met drieën op één motor) bij het begin van het nationaalpark afgezet waar we onze gids voor de nacht ontmoeten. Deze nacht gingen we namelijk overnachten in een toren midden in de jungle! Terwijl we naar onze slaapplaats liepen zagen we dan eindelijk twee neushoors, een moeder met een jong (wij blij!). Neushoorns kunnen agressief worden met name als ze een jong hebben dus wij moesten zachtjes in een boog om hen heen lopen. De toren was een gebouwtje van twee verdiepingen met een platform waardoor we helemaal rond konden lopen en de omgeving goed in de gaten konden houden. Tot het echt donker was hebben we steeds opgelet wat voorbij kwam lopen. We zagen vanaf het platform nog een keer neushoorns voorbij komen en nog wat andere dieren. Toen het helemaal donker was zijn we ons hutje ingegaan en hebben we bij een kaarsje gelezen. Het was toch wel spannend om daar zo te zitten terwijl we allemaal geluiden om ons heen hoorden. Vooral wanneer we door hard gekraak hoorde dat er wat groots in de buurt liep keken we elkaar met een nieuwsgierige blik aan en hadden we de neiging om buiten te gaan kijken. Maar helaas was het te donker om iets te kunnen zien. De wc was buiten op de begane grond waardoor we als we daarheen moesten een stuk onbeschermd door het pikkedonker moesten lopen. Wij hielden het toch maar even op.
De volgende dag stonden om half 7 alweer klaar om terug te gaan. We zijn meteen doorgelopen naar het ‘elephant breeding centre' waar zwangere en pasgeboren olifanten worden verzorgd. Er was ook een tweeling bij, erg schattig! Daarna zijn we terug gelopen naar onze slaapplaats. Onderweg komen we weer langs vele prehistorische huisjes. Lemen hutjes met een ouderwetse waterpomp en verschillende dieren voor het huis. 's Middags werden we opgehaald voor de jeepsafari. We reden met een jeep door de jungle in de hoop dat we nog meer dieren konden zien. Helaas was onze gids deze keer niet zo bedreven in zijn vak en moesten we zelf opzoek. Uiteindelijk zagen we wel weer neushoorns, olifanten, krokodillen, apen en een aantal andere dieren. We baalden ontzettend dat we net te laat opkeken om een tijger te zien die een van onze medepassagiers voor onze jeep had zien lopen! Ook zijn we tussendoor gestopt bij een krokodillenfarm waar honderden krokodillen werden gehouden. Hier was een apart gedeelte voor zwangere en jonge krokodillen. Die laatste zagen er nog schattig uit;)

Na deze jeepsafari zat ons verblijf in Nepal er op. Het begint nu echt voorbij te vliegen voor ons. Over ruim 3 weken zijn we alweer thuis, waar we stiekem ook al erg naar uitkijken (dat mag toch wel hè?!). Maar op dit moment zijn we al een aantal dagen in India waar we de laatste vier weken spenderen om in dit gigantische en bijzondere land nog zo veel mogelijk te zien. Wederom bedankt voor jullie leuke reacties dit doet ons erg goed :).

Liefs van ons.